Un pouco de humor

Afortunadamente en Galiza temos unha grande saude no que a humor se refire. Temos ata cousas propias como a retranca, que é de moito humor, e en canto ao tema da ironía, eu podo dar fe de que coñezo xente que de tres frases dous son irónicas. Somos os reis das segundas intencións.
Agora a todo esto chámanlle humor intelixente e está de moda en todo o mundo, así que neste aspecto tamén é o noso momento.

Agora que están preto as eleccións que mellor que falar dese humor que ten a política como referente. Co tema da manifestación de Galicia Bilingüe descubrín algúns blogs moi interesantes que saben tomar a cousa con humor e ironía:
http://tangallegocomoelgazpacho.blogspot.com/
http://upeydeiros.wordpress.com/
A primeira é a versión de coña dun blog que se chama tan gallego como el gallego e que da bastante medo. O segundo é a versión de coña da páxina web do partido de Rosa Díez.

E agora un tema humorístico polo que sinto amor-odio. Os monólogos.
A cousa é que a idea é moi boa, un tipo ahí diante, el só. Pero claro é moi complicado.
Eu coido que con que un este só no escenario e principalmente o que faga é falar xa é monólogo, por suposto mellor se ademáis de falar sábese mover ben polo escenario e que interactue un pouco coa xente (pouco porque senon pasaría a ser diálogo).
A cousa de amor-odio é porque principalmente hai cousas que non me gustan, que me aburren. Naquel programa do club da comedia o monólogo fíxose famoso, foi un programa necesario, pero ese tipo de monólogo é o que a min non me enche. Todos esos que comezaban co de "se han fijado ustedes en las marcas de lavadoras..." ou eses outros de "guerra de sesos" que non me acababan de convencer. Quero dicir, falar das navidades ou das diferencias entre homes e mulleres pode ter moita gracia no primeiro monólogo, pero non se pode estar varios anos vivindo das "cousas curiosas" que rodean o mundo.
Os monólogos son mellores canto máis axustados están ó público ó que se dirixen, cando te contan algo do teu pobo, en definitiva cando o que che contan é unha anecdota coa que te podes identificar ou que podes identificar na xente que te rodea. Neses casos non ris, neses casos fartaste a rir.
Unha vez tiven unha discusión sobre este tema. A persoa coa que discutia fora ver un espectaculo de monólogos e lle gustaran todos menos o de Carlos Blanco. A discusión tívena porque eu vexo a Carlos Blanco como o gran monologuista galego. Vínlle varios espectáculos e en todos eles conseguiu que fartara a rir. Primeiro porque como é un espectáculo ambulante sabe acomodalo a cada cidade á que vai. Segue un pequeno guión pero se ese día pasoulle algo de interese, ou na cidade anterior ocorreulle unha anécdota no espectáculo pois cóntaa. É incrible a capacidade de improvisación que ten, é por tanto un espectáculo en constante evolución. Ademáis basea os seus monólogos en experiencias da súa vida e a súa carreira, ou pola contra únese a kiko Cadaval e entre os dous inventan unha historia de ficción, un conto. Menudo crack.
A versión máis light deste artista témola gracias á televisión de galicia co programa Somos unha potenzia, no que cando remataba facía un dos seus monólogos máis xeneralistas, monólogos para toda Galiza que son boisimos, pero ós que lles falta ese aquel que consegue cando o seu público pode sentirse 100% protagonista.
Basta de falar, imos desfrutar dalgún exemplo:
http://www.youtube.com/watch?v=kUJD16XzEhg
http://www.youtube.com/watch?v=0cO6jg5gIzU&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=Kmoic0YgfgM&feature=related