Hai temas que dan para moito. Son temas que dan para tanto que ata da pereza porse a falar deles polo moito que se quere dicir, e que o mesmo tempo dan vertixes polo complicados que son de tratar. Un destes temas é o bilingüismo e a guerra de linguas que conleva, xa que admitámolo, o bilingüismo harmónico é unha utopía.

Sobre esta cuestión existen moitísimas opinións de diversa índole. Unha das que máis me gusta é a dos políticos de PP e PSdeG cando se lles pregunta se falan galego. É a resposta hipócrita por excelencia, "dependendo do interlocutor". Digo eu que habería que ver a esta xente chegando a unha cafetería ou asistindo a unha festa e os pobriños sen poder saudar á xente, porque claro, non sabendo en que fala o seu interlocutor ata que comece a falar... Menos mal que tiveron a sorte de que ola e hola pronúnciase igual.
Eu que sempre pensara que os políticos éranche xente moi estrovertida, pois xa ves, caladiños ata ver o que fala o de diante, que eles non teñen lingua propia.
De feito así se explican algunhas das demoras políticas que ten Galicia, quizais foi por esto polo que no se chegou a acordo para reformar o estatuto.
Esta claro que fanno porque moitos, por non decir todos, falan castelán a non ser que o interlocutor sexa galegofalante, ou mellor ainda sexa periodistagalegofalante.
Non o entendo, ninguén os ía mirar peor por recoñecelo. Todos temos unha fala, eu teño o castelán como lingua nai, aprendín a falar e a escribir nese idioma e hoxe en día segue a ser a miña primeira opción cando falo con alguén ó chou. No futuro quizais consiga ser un dos agora alcumados neofalantes, que teñen como lingua nai o castelán pero que co tempo cambiáronse ó idioma propio do pais. Verémolo.

De todas formas non quería eu hoxe dar a miña perspectiva sobre bilingüismo, diglosia, etc. De feito o apunte que fixen sobre o meu caso obedece máis a facer unha presentación do que son antes de falar outro día do que penso. Xa dixen que este tema da para moito.

Así que cal é o tema de hoxe? Pois a cousa está relacionada con todo esto. Un que se sente galego e comprometido co pais e a súa lingua pode aceptar e asimilar comentarios de todo tipo xa sexan do señor Feijoo ou dalgunha plataforma estrana como Galicia Bilingüe. Pero hai cousas sen embargo que poden coa miña saude. Cousas que chegan normalmente dende Madrid, esa última nación creada no século XXI. Ata o de agora o madrileñismo era un bastión defendido únicamente polo PP de Esperanza Aguirre, pero é que agora saiulles competencia, e dá ainda máis medo, porque atrévese a opinar do resto. Pois si, o madrileñismo subíu un chanzo e foi gracias á aparición de Rosa Díez e o seu partido UPyD.
Que gran verdade eso de que a merda mellor limpala na casa, porque manda carallo que veña esta ex-socialista (como gañaron con ZP) a salvar Galiza. Ufff, é que énchese un de carraxe ó ler o que di.
E que di? pois estas son algunhas das perlas que soltou en Santiago:
"a sociedade galega é moi distinta dos políticos que a representan".... si Rosiña menos mal que viñeches ti, que da sociedade galega sabes moito máis que os galegos.
en Galicia "hai menos liberdade e igualdade que hai catro anos". Nesta liña, acusou o bipartito de "xerar problemas co idioma que nunca tiveron os galegos".... neste caso non sei se se refería ós galegos que para traballar en Galiza vénse obligados a cambiar ó castelán. Ou vaia, igual si que se refire a ese caso, porque a algún empresario non lle debeu sentar moi ben que o castigaran por iso.
Agora veñen as mellores, atención a este parágrafo literal que saquei do xornal:
Díez acusou os nacionalistas galegos de "facer o que Sabino Arana fixo no País Vasco hai cen anos" e de "invertar unha historia, un mito, para separar", ademais de "usar a lingua para marcar territorio e demostar quen manda". Neste sentido, subliñou que as políticas lingüísticas adoptadas levan ó "fracaso e á marxinación" e que "non sempre máis autonomía significa máis garantías", o que, na súa opinión, está demostrado en materia educativa. Nesta mesma liña, resaltou que UPyD é o único partido que "defende o mesmo en toda España" e que "somos españois sen complexos, temos ambición de país".
Terrible, logo de ler esto un par de veces pasei de sentir carraxe a mágoa. Pobre muller, pásalle o que a DaVinci pero ó revés, ela é dunha época pasada. É un reflexo da sociedade madrileña do século XVIII, falando das provincias, neste caso da galega, esa que é complicada de meter na historia do pais, dos íberos, dos visigodos do idioma español. Pobriños os galegos, que teñen un clima diferente, un chan diferente cheo de pedras, unha paisaxe diferente, que falan mal o español. E claro esta xente que pensa así dáselle por querer vir "axudar".
Porque efectivamente, o da historia inventada da moita risa, máis tendo hoxe os estudios científicos que temos e que corroboran con datos e non con conxecturas o pasado propio de Galiza.
Pero o de que defenden o mesmo en toda España, eso máis ben da medo. Definitivamente esta muller quérenos afundir. Imaxinade ben o que isto significa. Outra vez Galiza olvidada para defender os "intereses de España". Queremos producir máis aceite de oliva que somos unha potencia, e máis leitugas e hortalizas (que se fodan os franceses), e bue, a cambio facemos menos leite que eu non vin unha vaca na miña vida.
Vaia, creo que todos os galegos queremos no fondo unha política propia para nós, é o que ten o millón de vacas, ter o maior % da costa española e estar cheos de minifundios. Esperemos que a Rosa Díez e ós seus secuaces non lles vaia ben.

Como regalo final unha noticia que chamoume moito atención e que saia hoxe na voz de Galicia edición dixital. Fai referencia á empresa "madrileña" (polo menos é alí onde deixa os cartos) Fenosa, e ós apagóns sofridos estes días no pais.
Pois ben, a noticia é:
El delegado de la compañía en Galicia, Luis Díaz, ha asegurado en una entrevista en Radio Voz Ferrol que no habrá un aluvión de reclamaciones porque «el gallego es una persona comprensiva». El último recuento estima que 217 hogares siguen a oscuras.
Mexan por nós e hai que dicir que chove.

De que escribir?

De que podo falar eu?

Vaia, boa pregunta, supoño que o blog usareino para falar dos temas que máis leo, dos que máis me intereso. Supoño que algunha entrada de música e fútbol caeran, pero quizais o tema que máis me apaixoa a min, o tema polo que as veces non concibo o sono (amen das mulleres) e me fai pasar a noite en vela soñando, esperto pero soñando, cun futuro mellor para todos nós é o tema de Galiza.

Podédeslle chamar nacionalismo ou como queirades, quizais o máis apropiado sexa conciencia de país. Ben, parece pois que o tema é a política... Pois non.

O tema é Galiza: o seu mar, a súa historia, a súa xente, as súas empresas, o seu millón de vacas... a súa política por suposto... Hai moito de que falar e poucas veces teño gañas de sentarme a escribir, así que comecemos.

Estamos no ano 2009, apunto de ter unhas eleccións nas que o normal sería que o goberno bipartito recibise a confianza do electorado e gobernase alomenos catro anos máis. Neses catro anos é posible que se reforme o estatuto e se descentralice máis a cousa. Galiza gañará en peso político e deberá comezar a facerse oir polas institucións europeas, negociando por fin de tu a tu, negociando para os intereses de Galiza, para os dos galegos.

Que bonito quedou esto. E se non ocorre.... ahhhhhhhhh!!!! que será de nós. Pasarános o de sempre, menos mal que seguro que acontece unha catástrofe e podemos pedir axudas a Madrid. "Pobriños os galegos, por enriba de hablar mal sempre lles cae algunha".

Bue o Mundo está en crise, e non me refiro ó xornal. A economía mundial vai ó carallo. Sin embargo eu recordo que cando estiven na vila en nadal a xente enchía as cafeterías e tendas, e cando fun comer a un restaurante de toda a vida a maioría dos camareiros eran agora arxentinos. Non debe de estar tan mal a cousa. O caso é que a sociedade galega vive no primeiro mundo, podemos estar nas nosas casas en inverno a 20ºC escollendo entre 50 canles na televisión ou vendo en youtube a última paliza que uns rapaces lle dan a outro na escola.

Temos as vantaxes e defectos do primeiro mundo.

Durante algúns anos pedín por nadal ós meus pais debuxos de Castelao, albuns como o de Nós. Eran reflexos da sociedade galega (os galegos non piden, emigran...). Erizábaseme a pel ó ver aquelas obras mestras.

E agora, agora deixamos 60 euros en sair en fin de ano de troula cos amigos. Bó sinal, a cousa mellorou, pero que pasa co sentimento de vitimismo. Pois o caso é que ese sentimento está tan enraizado entre a xente que a sociedade galega acaba sendo escrava del.

E un sentimento que abrangue a tódalas castes sociais e a tódalas ideoloxías.

Quizais a xente xove debería comezar a pensar que temos o que nos merecemos, o que nos procuramos ou procuraron para nós os nosos antepasados e o momento histórico, e xa está. Pero nós tamén formamos parte da historia, ou polo menos formaremos parte dela. Hai que comezar a cambiala. Hai que deixar de ser vítimas, de mirar á política con recelo, de agardar as desgracias para poder queixarnos.

Somos o país de Zara, de Zeltia, de Pescanova. Somos o país no que moita xente por defender o seu pan xogouse a vida recollendo chapapote coas mans sobre chalanas.

É o noso momento, o momento de ser optimistas por natureza como di o anuncio e conseguir esa conciencia social que nos falta.

É o momento de deixar de pensar en emigrar porque alá se cobren catro perras máis, é o momento dos emprendedores, dos que crean, dos que fan pais co seu traballo.

Fai catro anos a sociedade sorprendeuse a si mesma ó decir basta á corrupción. Quizais agora debamos subir o seguinte chanzo.