Anecdotas nun kilómetro

Un kilómetro. Esa ha de ser a distancia que existe entre a miña casa e a escola de enxeñería ambiental. Un kilómetro, ou 15 minutos según se vexa.

Carallo para o kilómetro, abofé que da para moito!

Hoxe, na volta a casa desde o DIIAR, que ven sendo como a ETSE, xa coñecedes a miña debilidade polas siglas, pasáronme un par de anecdotas bastante curiosas.

Son cousas que lle poden pasar a todo o mundo, sobre todo vivindo nas cidades, pero como eu son moi peliculeiro, calquer tontería lévoa á categoría de anecdota e contoa como se fora unha vivencia persoal que marcou a miña vida. Así que como acabo de chegar a casa, por que non contar o que me pasou nestes ultimos 15 minutos?

Pois ben, na chegada a piazza Piola desde o politecnico en dirección a miña casa, puiden ver como na saida que quedaba á miña esquerda había un autobus parado no semáforo, preparado para entrar na rotonda. Seguindo o procedemento habitual, alcei a vista para ver se o autobús era electrico. Non se vía cable ningún, polo tanto non era nen o 91 nen o 93. O único autobus que podía ser era o 62, o que me leva a casa. Nese intre decidín por tanto facer o meu marabilloso cambio de velocidade pasando dos 1,1 m/s (velocidade da auga e de Miguel) cos que camiño, ós polo menos 4m/s que hoxe en día na recta final do erasmus, consego alcanzar durante uns 30 metros. Pois si, á miña dereita na segunda saida da rotonda desde onde eu estaba atopábase a parada do 62. Así que boteille un par e conseguín chegar antes que o bus ata a parada, xogándome a vida, pero conseguino o obxectivo..

E nesas estamos cando entón me xiro para ver como chega o bus e en troques do carteliño luminoso co número 62 leo a seguinte lenda: "allenamento conducenti", estache ben a cousa. Dentro do autobús, 3 chalecos ATM, un deles fitándome e morrendo coa risa.

Bueno, non pasa nada, meto os cascos e fago viale Lombardia, que por un pouquiño máis de polen que aspire tampouco vou morrer.

Chego finalmente a casa escoitando unha selección dos mellores temazos que teño por aqui e cando me quedan 20 metros para chegar ó portal decido deixar de mirarme os pés e vexo a unha marabunta de xente ó fianl da rúa (5 metros máis alá do portal) todos mirando cara min. Boto a man á orella rapidamente e quito o casco do mp3. A 2 metros á dereita teño a un home botando berros e andando cara atrás, "ci vediamo dopo! ci vediamo dopo!" ("xa verás logo a que che cae, xa verás logo", traducción libre do autor) e enfrente ó meu portal un chino cun pao de ferro na man "vieni qui, vieni qui!" (" vente aquí se lle botas collóns!", trad libre do autor).

Así que nada, pode que hoxe á noite haxa festa por aqui e non sexa polo barça. Igual ata se suman os do Kebab, que a semana pasada tiveron eles gresca e rompéronlles o cristal do negocio. Esta o siciliano que vive comigo que non caga coa emoción desde logo esto lévase no sangue.

Por certo, unha última cousa, no xornal metro de onte sobre un mapa do google situaban as mafias existentes en Milan (mafia rusa, china... ) pero xusto nesta zona non poñían nada... curioso.

Foto do camiño a casa segundo google, loxicamente eu atallo por Lombardia, non sego a liña azul.

Marcho a clase de italiano que chego tarde e por riba como xoga o barça vou marchar á metade